Հարսնն ցփեսայն ասէ.՝՝ Իբրեւ խնձորի ի փայտս անտառի, այնպէս եղբօրորդին իմ ի մէջ ուստերաց. ընդ հովանեաւ նորա ցանկացայ նստել՝ եւ նստայ, եւ պտուղ նորա քաղցր է ի կոկորդի իմում։
Երդմնեցուցանեմ զձեզ, դստերք Երուսաղեմի, ի զօրութիւնս եւ ի հաստատութիւնս ագարակի,՝՝ եթէ գտանիցէք զեղբօրորդին իմ՝ պատմեսջիք նմա, եթէ խանդակաթ եմ ես ի սէր քո։
Եւ կացցէ, եւ տեսցէ եւ հովուեսցէ հօտի իւրոյ զօրութեամբ Տեառն, եւ ի փառս անուան Տեառն Աստուծոյ իւրեանց հաստատեսցին՝՝. զի այժմ մեծասցի մինչեւ ի ծագս երկրի։