22 Զանձինս առ իմաստունս ունէին, յիմարեցան։
Որպէս հողմք եւ ամպք եւ անձրեւք սաստիկք՝՝, նոյնպէս են եւ որ պարծին ի տուրս ստութեան։
Տեսի՝՝ այր յանձն իւր պանծացեալ թէ իմաստուն իցէ, բայց յոյս գոյր յանզգամին քան ի նմա։
Գիտասջիր զի մոխիր է սիրտ նոցա, եւ մոլորեալ են. եւ ոչ ոք ի նոցանէ կարէ փրկել զանձինս նոցա. տեսէք եւ ոչ ասացէք թէ՝ Խաբէութիւն է ի ձեռս ձեր։՝՝
եւ վասն վստահութեան չարութեանց քոց, զի ասէիր թէ՝ Ես եմ, եւ չիք ոք իմ ընկեր, զայս գիտասջիր, զի առնուցուս զայդ ի միտ. եւ պոռնկութիւնն քո յամօթ լիցի քեզ՝՝. զի ասացեր ի սրտի քում. Ես եմ, եւ չիք ոք իմ ընկեր։
Յիմարեցաւ ամենայն մարդ ի գիտութենէ. ամօթ եղեն ամենայն ոսկերիչք դրօշելովք իւրեանց. զի սուտ ձուլեցին, եւ չիք շունչ ի նոսա։
Զի իշխանք ժողովրդեան իմոյ՝՝ զիս ոչ ծանեան. զի որդիք անմիտք են, եւ ոչ հանճարեղք. իմաստունք են ի չար գործել, եւ զբարի ինչ առնել ոչ գիտացին։
Ապա եթէ ակն քո չար է, ամենայն մարմինդ խաւարին եղիցի. իսկ արդ եթէ լոյսդ որ ի քեզ է՝ խաւար է, խաւարն ո՞րչափ եւս։
Ոչ կամիմ, եղբարք, եթէ տգէտք իցէք խորհրդոյս այսմիկ, զի մի՛ յանձինս ձեր իցէք իմաստունք. զի կուրութիւն փոքր ի շատէ եղեւ Իսրայելի, մինչեւ լրումն հեթանոսաց մտցէ,