Միթէ խոտելով խոտեցե՞ր զՅուդա, կամ վերանալով վերացա՞ւ՝՝ անձն քո, ընդէ՞ր հարեր զմեզ, եւ ոչ գոյ մեր բժշկութիւն. ակն կալաք խաղաղութեան, եւ ոչ գոյր բարութիւն, ժամանակի բժշկութեան, եւ ահա խռովութիւն։
Յիշեա այժմ ուստի անկարն, եւ ապաշաւեա, եւ զառաջին գործսն քո արա. ապա թէ ոչ՝ գամ ես՝՝ վաղվաղակի, եւ շարժեցից զաշտանակս քո ի տեղւոջէ իւրմէ, եթէ ոչ ապաշխարեսցես։