Եւ օձն էր իմաստնագոյն քան զամենայն գազանս որ ի վերայ երկրի՝՝ զոր արար Տէր Աստուած. եւ ասէ օձն ցկինն. Զի՞ է զի ասաց՝՝ Աստուած թէ Յամենայն ծառոց որ իցեն ի ներքս ի դրախտի այդր՝ մի՛ ուտիցէք։
Եւ ամենայն որ ոք եթող զտուն կամ զեղբարս կամ զքորս կամ զհայր կամ զմայր կամ զկին կամ զորդիս կամ զագարակս վասն անուան իմոյ՝ հարիւրապատիկ առցէ, եւ զկեանսն յաւիտենականս ժառանգեսցէ։
Արդ որովհետեւ մանկունք հաղորդեցին արեան եւ մարմնոյ, եւ ինքն իսկ մերձաւորութեամբ կցորդ եղեւ նոցունց, զի մահուն իւրով խափանեսցէ զայն որ զիշխանութիւն մահուն ունէր, այսինքն է՝ զՍատանայ.
Եւ տուտն նորա քարշէր զերրորդ մասն աստեղաց երկնից, եւ արկ զնոսա յերկիր. եւ վիշապն կայր առաջի կնոջն որ հանդերձեալ էր ծնանել, զի յորժամ ծնցի կինն զորդի իւր, կլցէ զնա վիշապն։
Եւ գազանն զոր տեսի նման ընձու, եւ ոտք նորա իբրեւ զարջու, եւ բերան նորա որպէս զառիւծու. եւ ետ նմա վիշապն զզօրութիւն իւր եւ զաթոռ իւր եւ զիշխանութիւն մեծ։
Եւ յետ հազար ամին լուծցէ զՍատանայ եւ հանցէ ի բանտէ անտի. ելցէ՝՝ եւ մոլորեցուսցէ զազգս ամենայն ընդ չորս կողմանս երկրի, զԳոգ եւ զՄագոգ առցէ ի ձեռս ժողովել նոքօք զամենայն զօրս՝՝ ի պատերազմ. որոց թիւ նոցա իբրեւ զաւազ ծովու։