Ել Ղովտ եւ խօսեցաւ ընդ փեսայս իւր որ առնլոց էին զդստերս նորա, եւ ասէ. Արիք եւ ելէք ի տեղւոջէ աստի յայսմանէ, զի սատակէ Տէր զքաղաքս։ Եւ թուէր ծաղր առնել յաչս փեսայից իւրոց։
Փախերուք ի միջոյ Բաբելոնի, եւ ապրեցուցէք իւրաքանչիւր զանձն իւր, եւ մի՛ կործանիցիք յանիրաւութեանց նորա. զի ժամանակ վրէժխնդրութեան է նորա ի Տեառնէ, զհատուցումն նորա ինքն հատուսցէ։