Եւ առ տարաւ զիս յանապատ հոգւովն. եւ տեսի կին մի զի նստէր ի վերայ կարմիր գազանի, եւ լի էր անուամբ հայհոյութեան, եւ գազանն զոր տեսի ունէր գլուխս եւթն եւ եղջեւրս տասն։
Եւ կինն զգեցեալ էր ծիրանիս եւ կարմիրս, եւ զարդարեալ ոսկւով եւ մարգարտով եւ ակամբք պատուականօք, ունելով բաժակ ոսկի ի ձեռին իւրում, եւ լի էր գարշելի եւ անմաքուր պոռնկութեամբ։
Եւ արկցեն հող ի վերայ գլխոց իւրեանց, եւ գուժալով ձայնիւ մեծաւ, լալով եւ սգալով ասասցեն, Վա՜յ, վա՜յ, քաղաք մեծ, որով ամենեքեան մեծանայաք՝ որք ունէաք զնաւս ի ծովս վասն պատուականութեան քո, զի՞ ի միում ժամու ապականեալ կործանեցար՝՝։