Վասն այսորիկ ուրախ լիցին երկինք՝՝ եւ ամենայն որ բնակեալ են ի նմա. վա՜յ երկրի եւ ծովու զի անկաւ Բանսարկուն առ ձեզ, որ ունի զցասումն բազում, եւ կացցէ առ սակաւ մի ժամանակս՝՝։
Եւ յետ այսորիկ տեսի, եւ ահա դրունք երկնից բացեալ էին՝՝, եւ ձայն փողոյն առաջնոյ զոր լուայ՝՝ խօսէր ընդ իս եւ ասէր. Ել այսր, եւ ցուցից քեզ զինչ լինելոց է առ յապայն։
Եւ քահանայք շուրջ զաթոռովն նմանք՝՝ տեսլեան զմրխտի, եւ շուրջ զաթոռովն աթոռք քսան եւ չորք, եւ ի վերայ աթոռոցն նստէին քսան եւ չորք երիցունք՝ զգեցեալ հանդերձս սպիտակս, եւ ի գլուխս իւրեանց պսակս ոսկեղէնս։
Եւ ամենայն արարածք որ են յերկինս եւ յերկրի եւ ի ծովու եւ որ ի նոսա՝ լուայ զի ասէին. Որ նստի յաթոռն եւ Գառնն՝ օրհնեալ, բարձրացեալ եւ փառաւորեալ՝՝ յաւիտեանս յաւիտենից։
Եւ յետ այսորիկ տեսի եւ ահա ժողովուրդ բազում որոց ոչ գոյր թիւ, յամենայն հեթանոսաց եւ յամենայն ազգաց եւ յամենայն լեզուաց եւ յամենայն ժողովրդոց, որք կային առաջի աթոռոյն եւ առաջի Գառինն՝ արկեալ զիւրեամբք հանդերձս սպիտակս, եւ արմաւենիս ի ձեռս իւրեանց։