3 Ուրախ եղէց եւ ցնծացայց ի քեզ, սաղմոս ասացից անուան քում, Բարձրեալ։
Խօսեցայ ի գիշերի ընդ սրտի իմում, հոգայի եւ տառապէր յիս՝՝ հոգի իմ։
Թշնամիք Տեառն ստեցին նմա, եւ եղիցին ժամանակք նոցա յաշխարհի։
եւ դու բարձրեալ ես յաւիտեանս, Տէր։ Զի ահա թշնամիք քո, Տէր, զի ահա թշնամիք քո կորիցեն.
Հաստատեաց զաշխարհ զի մի՛ սասանեսցի. պատրաստ է աթոռ քո ի սկզբանէ, յաւիտեանս դու ես։
Յորժամ առնիցես փառաւորութիւնս՝ դողումն կալցի ի քէն զլերինս։
որք տայցեն վրէժս ի սատակումն յաւիտենից յերեսաց Տեառն եւ ի փառաց զօրութեան նորա,
Եւ տեսի աթոռ սպիտակ մեծ, եւ ի վերայ նորա նստեալ՝ յորոյ երեսացն երկնչէին եւ փախչէին երկինք եւ երկիր, եւ տեղի ոչ գտաւ նոցա։