Եւ իբրեւ ելին ըստ քաղաքն, եւ չէին մեկնեալ ի բաց, ասէ Յովսէփ ցհազարապետն իւր. Արի՛, պնդեաց զհետ արանցն, եւ հասցես նոցա, եւ ասասցես ցնոսա. Զի՞ է զի հատուցէք չար փոխանակ բարեաց։
Եւ փախեաւ Դաւիթ ի Նաւաթայ Հռամայ. եւ եկն խօսեցաւ առաջի Յովնաթանայ եւ ասէ. Զի՞նչ արարի, եւ զի՞նչ վնաս է իմ, եւ զի՞նչ մեղայ առաջի հօր քո զի խնդրէ զանձն իմ։
Պատասխանի ետ Աքիմելէք արքայի եւ ասէ. Եւ ո՞վ է յամենայն ծառայս քո հաւատարիմ իբրեւ զԴաւիթ, եւ փեսայ արքայի, եւ իշխան ամենայն հրամանի քո, եւ փառաւոր ի տան քում։
Եւ ասէ Սաւուղ. Մեղայ, դարձիր, որդեակ իմ Դաւիթ, զի ոչ ինչ արարից քեզ չար, փոխանակ զի պատուական է անձն իմ առաջի աչաց քոց. եւ ես յայսմ աւուր ժամանակի զրախնդիր եւ յանցաւոր եմ յոյժ։