4 Ո փրկէ յապականութենէ զկեանս քո, պսակէ զքեզ ողորմութեամբ եւ գթութեամբ։
Եւ յարեան ի վերայ նորա ծառայք տանն յարուցանել զնա, եւ ոչ կամէր յառնել ի գետնոյն, եւ ոչ եկեր ընդ նոսա հաց։
Եւ յարուցեալ Եզրայ յերեսաց տանն Աստուծոյ, երթեալ ի տուն գանձին առ Յոհանան որդի Եղիսուբայ՝ հաց ոչ եկեր եւ ջուր ոչ արբ, եւ ողբացեալ ի վերայ անօրէնութեանն եւ մեծամեծաց մեղաց բազմութեանն՝՝։
Հեծեծելով հասուցից ի նա զբանս իմ, խօսեցայց դառնութեամբ անձին թախծեալ,
Մորթ իմ սեւացաւ սաստկագոյն, եւ ոսկերք իմ ի տօթոյ։
Ամենայն ուտելի կերակրոց ոչ կարասցէ ակն ունել. եւ անձն նորա ցանկասցի կերակրոց։
Զի նետք Տեառն ի մարմնի իմում են, եւ սրտմտութիւն նորա ծծէ զարիւն իմ. յորժամ սկսանիմ խօսել՝ կտտեն զիս՝՝։
Այլ որպէս բարձր են երկինք յերկրէ, այնպէս զօրացոյց Տէր զողորմութիւն իւր ի վերայ երկիւղածաց իւրոց։
Ոչ ի սպառ բարկանայ Տէր, եւ ոչ յաւիտեան պահէ ոխս։
Տէր, մի՛ սրտմտութեամբ քով յանդիմաներ զիս, եւ մի՛ բարկութեամբ քով խրատեր զիս։
Որպէս լուաք եւ ծանեաք զայս, եւ հարքն մեր պատմեցին մեզ։
Ցամաքեցաւ խոտն, եւ թօթափեցաւ ծաղիկ նորա, զի ոգի Տեառն շնչեաց ի նա. արդարեւ խոտ է ժողովուրդս այս։
Կտրեաց ընդ մէջ զերիկամունս իմ, արար զիս նետալից,
դառնութիւն եւ բարկութիւն յուշ եղեն ինձ միանգամայն.՝՝ ձանձրացաւ յիս անձն իմ։
Եւ էր անդ աւուրս երիս եւ ո՛չ տեսանէր. եւ ոչ եկեր եւ ոչ արբ։