3 Ո քաւէ զմեղս քո, բժշկէ զամենայն հիւանդութիւնս քո։
Մորթ իմ սեւացաւ սաստկագոյն, եւ ոսկերք իմ ի տօթոյ։
Փրկեա զժողովուրդս քո, եւ օրհնեա զժառանգութիւնս քո, հովուեա եւ բարձրացո զնոսա մինչեւ յաւիտեան։
Բազում տանջանք են մեղաւորաց, բայց ոյք յուսան ի Տէր՝ ողորմութիւն Տեառն շուրջ եղիցի զնոքօք։
Լռեցի ես եւ մաշեցան ամենայն ոսկերք իմ առ աղաղակել ինձ առ Տէր՝՝ զօրհանապազ։
Իսկ արդ թշնամիք իմ կենդանի են, եւ զօրացեալ են քան զիս. եւ բազումք էին ոյք ատէին զիս ի տարապարտուց։
Խուլ եղէ եւ խոնարհեցայ՝՝, լռեցի ի բարութենէ եւ ցաւք իմ նորոգեցան յիս։
Ի բարձանց իւրոց առաքեաց հուր յոսկերս իմ. ցանց ձգեաց ոտից իմոց, եւ դարձոյց զիս յետս իմ. արար յապականութիւն զանձն իմ, զօրհանապազ ի տառապանս տրտմութեան։
Մաշեաց զմորթ եւ զմարմին իմ, զոսկերս իմ փշրեաց առ հասարակ՝՝։
որք ոչ գիտէք զվաղիւն.