2 Ի Տէր յուսացայ. ո՞րպէս ասիցէք ցանձն իմ. Փոփոխեաց ի լերինս որպէս ճնճղուկ։
Վայ է ինձ՝ զի ընդ երկար՝՝ եղեւ պանդխտութիւն իմ, բնակեցի ես ի վրանս Կեդարու։
Խրատեսցէ զիս արդարն ողորմութեամբ՝՝ ակն յանդիման արասցէ զիս, եւղ մեղաւորի մի՛ օծցէ զգլուխ իմ, եւ աղօթք իմ ըստ կամաց նորա՝՝։
Այլ որ հեզքն են՝ նոքա ժառանգեսցեն զերկիր, եւ փափկասցին ի բազում խաղաղութեան իւրեանց։
եթէ ոչ դու, Աստուած, որ մերժեցեր զմեզ, եւ ոչ ելեր, Աստուած, ընդ զօրս մեր։
Գուբն զոր փորեաց եւ պեղեաց, ի նոյն անկցի ի խորխորատ զոր եւ գործեաց։
Արդ գիտեմ թէ մեծ է Տէր քան զամենայն աստուածս. վասն այնորիկ զի բռնանային ի վերայ դոցա՝՝։
Եւ դու տակաւին թեւարկե՞ս զժողովրդեամբ իմով չարչարել՝՝ զդոսա։
Անօրէնութիւնք որսան զայր, եւ ի տոռունս մեղաց իւրոց շաղի իւրաքանչիւր ոք։
Դու ասէիր ի մտի քում. Ելից յերկինս, ի վերոյ քան զաստեղս երկնից արկից՝՝ զաթոռ իմ. նստայց ի լերինն բարձու, ի վերայ լերանց բարձանց՝՝ հիւսիսոյ.
Որք տեսանիցեն զքեզ՝ զարմասցին ի վերայ քո եւ ասասցեն. Այս ա՞յն այր է որ զայրացուցանէր զերկիր, շարժէր զթագաւորս.
եւ ասեն Յեզոնիա որդի Ովսէի, եւ Յովնան որդի Կարէի, եւ ամենայն արք ամբարտաւանք՝ ցԵրեմիա. Սուտ խօսիս դու, ոչ առաքեաց զքեզ Տէր Աստուած մեր առ մեզ՝ ասել, թէ՝ Մի՛ մտանէք յԵգիպտոս բնակել անդ.