2 լուիցէ իմաստութեան ունկն քո. եւ առակեսցես զսիրտ քո ի հանճար, եւ աւանդեսցես զնա որդւոյ քում ի խրատ։՝՝
Ի բազուկս իւրեանց ընկալցին զքեզ, զի մի՛ երբեք հարցես զքարի զոտն քո։
Պատճառս խնդրէ այր որ կամիցի քակել ի բարեկամաց իւրոց. յամենայն ժամանակի նախատ լիցի։
Զի եթէ զիմաստութիւն կոչեսցես ի քեզ, եւ հանճարոյ տացես զձայն քո,
Տուր ի խրատ զսիրտ քո, եւ զլսելիս քո պատրաստեա բանից իմաստութեան։
Լուարուք, մանկունք, զխրատ հօր, եւ անսացէք ճանաչել զիմաստութիւն.
Որդեակ, իմոյ իմաստութեան անսա, եւ իմոց բանից մատո զունկն քո.
Իսկ որ շնայ առ պակասութեան մտաց՝՝, կորուստ անձին իւրում ստանայ.
Հեռագոյն քան որպէս էրն.՝՝ եւ զխորութիւն խորոց ո՞վ կարասցէ գիտել։
Յոր միանգամ՝՝ ետու զսիրտ իմ գիտել զիմաստութիւն, եւ տեսանել զզբաղումն որ արարեալ է ի վերայ երկրի. (զի ի տուէ եւ ի գիշերի քուն յաչս նորա ոչ է տեսանել.)
Զամենայն զայս տեսի, եւ ետու զսիրտ իմ յամենայն արարածս որ արարեալ են ի ներքոյ արեգական. որում միանգամ իշխան եղեւ մարդն ի վերայ մարդոյ չարչարել զնա՝՝։
Ունկնդիր լերուք լսելեօք ձերովք, զհետ եկայք ճանապարհաց իմոց՝՝. լուարուք ինձ, եւ կեցցեն ի բարութեան անձինք ձեր. եւ եդից ընդ ձեզ ուխտ յաւիտենական զսրբութիւնսն Դաւթի զհաւատարիմս։
Որ ունիցի ականջս լսելոյ՝ լուիցէ։
Զի սոքա էին ազնուագոյնք քան որ ի Թեսաղոնիկն էին. որք ընկալան զբանն ամենայն յօժարութեամբ, հանապազ քննէին զԳիրս եթէ իցէ՞ այս այսպէս։