Եւ եղեւ ի ժամու մատուցանելոյ պատարագին աղաղակեաց Եղիա յերկինս, եւ ասէ. Տէր Աստուած Աբրահամու եւ Իսահակայ եւ Իսրայելի, այսօր ծանիցեն եթէ դու ես Տէր Աստուած Իսրայելի, եւ ես ծառայ քո. եւ ես արարի՝՝ զգործս զայսոսիկ.
Եթէ խօսեսցի ընդ ձեզ փարաւոն եւ ասասցէ. Տուք մեզ նշան կամ արուեստ, ասասցես ցԱհարոն եղբայր քո՝՝. Առ դու զգաւազանդ, եւ ընկեա զդա ի գետին առաջի փարաւոնի եւ ծառայից նորա՝՝, եւ եղիցի վիշապ։
Եթէ տացէ ինձ Բաղակ լի տամբ իւրով արծաթ եւ ոսկի, ոչ կարիցեմ անցանել զբանիւ Տեառն, առնել զայն չար կամ բարի յանձնէ իմմէ. այլ զոր ինչ ասիցէ Աստուած՝ զայն խօսեցայց։
Այլ ես ունիմ վկայութիւն մեծ եւս քան զՅովհաննու. զգործսն զորս ետ ցիս Հայր զի կատարեցից զնոսա, նոքին իսկ գործքն զոր գործեմ՝ վկայեն վասն իմ, եթէ Հայր առաքեաց զիս։
զոր ինչ խօսիցի մարգարէն յանուն Տեառն եւ ոչ լինիցի բանն եւ ոչ դիպիցի, այն բան է զոր ոչ խօսեցաւ Տէր. ամպարշտութեամբ խօսեցաւ մարգարէն, մի՛ թողուցուք նմա՝՝։