Եւ Դաւիթ ելանէր ընդ զառ ի վերն Ձիթենեաց, ելանէր եւ լայր, եւ զգլուխ իւր ծածկեալ. եւ ինքն երթայր բոկ. եւ ամենայն ժողովուրդն ընդ նմա ձորձ զգլխով, այր իւրաքանչիւր ելանէին եւ լային։
եւ կացցեն ոտք նորա յաւուր յայնմիկ ի վերայ լերինն Ձիթենեաց՝ հանդէպ Երուսաղեմի յարեւելից. եւ պատառեսցի լեառնն Ձիթենեաց՝ կէսն նորա յարեւելս եւ կէսն նորա ի ծով, վիհ մեծ յոյժ. եւ խոնարհեսցի կէս լերինն առ հիւսիսի, եւ կէս նորա առ հարաւ։
Եւ մինչդեռ նստէր ի լերինն Ձիթենեաց, մատեան առ նա աշակերտքն առանձինն եւ ասեն. Ասա մեզ, ե՞րբ լինիցի այդ, եւ կամ զի՞նչ նշան իցէ քոյոյ գալստեանն եւ վախճանի աշխարհիս։
եւ ասէ ցնոսա. Երթայք դուք ի գեղդ որ ընդդէմ ձեր կայ. եւ նոյնժամայն իբրեւ մտանէք ի նա, գտանիցէք յաւանակ մի կապեալ, յորոյ վերայ ոչ ոք ի մարդկանէ նստաւ. լուծէք զնա եւ ածէք։
Եւ առաքէ երկուս յաշակերտաց անտի եւ ասէ ցնոսա. Երթայք ի քաղաք, եւ իբրեւ մտանիցէք ի քաղաքն, պատահեսցէ ձեզ այր մի որ սափոր ջրոյ յուս ունիցի, երթայք զհետ նորա։