Եւ ասացի ցնոսա. Դուք տեսէք զչարիսս յորում եմք այժմ, եւ զիարդ Երուսաղէմ անապատ է եւ դրունք սորա հրկէզ. եկայք եւ շինեսցուք զպարիսպս Երուսաղեմի, եւ ոչ եւս եղիցուք ի նախատինս։
եւ թուղթ մի առ Ասափ, որ է պահապան դրախտին արքունի. զի տացէ ինձ փայտս ի կազմած դրանցն եւ պարսպաց քաղաքին, եւ տանն յոր ես մտից անդր։ Եւ ետ ինձ թագաւորն. վասն զի ձեռն Աստուծոյ իմոյ էր ընդ իս բարութեամբ։
Եւ Տուբիա Աման ի տես եկեալ առ նոսա ասէր. Մի՛ կարիցեն շինել եւ զոհել զոհս, եւ կամ ուտել զնուէրսն ի տեղւոջ իւրեանց. եւ ո՞չ ելանեն այժմ աղուէսք եւ քակեն զքարինս պարսպաց նորա։ Եւ ասեմք մեք.՝՝
Եւ շինեսցին աւերակք քո յաւիտենից, եւ եղիցին հիմունք քո մշտնջենաւորք, ազգաց յազգս՝՝ կանգնեսջիր, եւ կոչեսջիր Խրամակարկատ ցանգոյ, եւ զընդմիջնաշաւիղս նոցա դադարեցուսցես՝՝։