Բայց ես ահաւադիկ եդի զքեզ այսօր իբրեւ զքաղաք ամուր եւ իբրեւ զսիւն երկաթի եւ իբրեւ զպարիսպ պղնձի ամուր՝ ամենայն՝՝ թագաւորաց Հրէաստանի եւ իշխանաց նորա եւ քահանայից նորա եւ ժողովրդեան երկրին։
Եւ ասացի. Ոչ անուանեցից զանուն Տեառն՝՝, եւ ոչ եւս խօսեցայց յանուն նորա։ Եւ եղեւ ի սրտի իմում իբրեւ զհուր վառեալ, բորբոքեալ ընդ ոսկերս իմ. եւ լքայ յամենայն կողմանց,՝՝ եւ ոչ կարեմ հանդարտել։
Եւ ես զբարկութիւն իմ լցի եւ արգելի, եւ ոչ վախճանեցի զնոսա՝՝. հեղից ի վերայ տղայոց արտաքուստ, եւ ի ժողովս երիտասարդաց ի միասին. զի այր եւ կին առ հասարակ ըմբռնեսցին, ծեր՝ հանդերձ կատարելովն աւուրբք ընկրկեսցին։
Մարգարէքն տեսին քեզ տեսիլս զուր տարապարտուց եւ անօգուտ. եւ ոչ յայտնեցին քեզ զանիրաւութիւնս քո, զի դարձ լիցի քեզ ի գերութենէ քումմէ. այլ պատմեցին քեզ առեղծուածս սնոտի, եւ մերժումն ի տեղւոջէ իւրմէ։