Միթէ խոտելով խոտեցե՞ր զՅուդա, կամ վերանալով վերացա՞ւ՝՝ անձն քո, ընդէ՞ր հարեր զմեզ, եւ ոչ գոյ մեր բժշկութիւն. ակն կալաք խաղաղութեան, եւ ոչ գոյր բարութիւն, ժամանակի բժշկութեան, եւ ահա խռովութիւն։
Եւ եկն, եւ ահա Հեղի նստէր աթոռով իւրով առ դրանն, եւ դիտէր զճանապարհն. զի էր սիրտ նորա տագնապեալ վասն տապանակին Աստուծոյ. եւ եմուտ այրն գոյժ արկանել ի քաղաքին, եւ աղաղակեաց քաղաքն։