Եւ ահա յարուցեալ է ամենայն ազգն ի վերայ աղախնոյ քո, ասեն. Տուր զսպանօղն եղբօր իւրոյ, եւ սպանցուք զնա փոխանակ անձին եղբօր իւրոյ, եւ բարձցուք զժառանգակալն քո. եւ շիջուցանիցեն զկայծակն իմ զմնացեալ, առ ի չթողլոյ առն իմում մնացորդ եւ անուն ի վերայ երեսաց երկրի։
Եւ ասէ կինն. Կենդանի է Տէր Աստուած քո, եթէ գուցէ իմ նկանակ. բայց եթէ որչափ բռամբ մի ալեւր ի սափորի, եւ սակաւ մի եւղ ի կամփսակի. եւ ահա քաղեմ կրկուտս երկուս, եւ մտից եւ արարից զայն ինձ եւ մանկանց իմոց՝՝. եւ կերիցուք զայն եւ մեռցուք։
Եւ հեղից ի վերայ տանն Դաւթի եւ ի վերայ բնակչաց Երուսաղեմի հոգի շնորհաց եւ գթութեան. եւ հայեսցին առ իս յոր խոցեցինն, եւ կոծեսցին ի վերայ նորա կոծ իբրեւ ի վերայ սիրելւոյ, եւ աշխարեսցեն աշխար իբրեւ ի վերայ անդրանկան։
Եւ յարուցեալ Պետրոս եկն ընդ նոսա, զոր իբրեւ եկն՝ հանին ի վերնատունն. եւ կացին շուրջ զնովաւ այրիքն ամենայն, լային եւ ցուցանէին զձորձս եւ զհանդերձս, որչափ առնէր նոցա Այծեմնիկն։