7 Իբրեւ տեսին ամենեքին, տրտնջէին եւ ասէին թէ՝ Առ առն մեղաւորի եմուտ լուծանել։
Տրտնջէին փարիսեցիքն եւ դպիրք եւ ասէին. Ընդէ՞ր սա զմեղաւորս ընդունի եւ ուտէ ընդ նոսա։
Եւ տեսեալ փարիսեցւոյն որ կոչեաց զնա՝ ասէր ընդ միտս իւր. Սա թէ մարգարէ ոք էր, ապա գիտէր թէ ով կամ որպիսի ոք կին մերձենայ ի սա. զի մեղաւոր է։
Եկն Որդի մարդոյ, ուտէ եւ ըմպէ, եւ ասէք. Ահա այր կերող եւ արբեցող, բարեկամ մաքսաւորաց եւ մեղաւորաց։
Իբրեւ տեսին փարիսեցիքն, ասեն ցաշակերտս նորա. Ընդէ՞ր ընդ մաքսաւորս եւ ընդ մեղաւորս ուտէ վարդապետն ձեր։
Եւ տրտնջէին փարիսեցիքն եւ դպիրքն նոցա զնմանէ առ աշակերտսն նորա եւ ասէին. Ընդէ՞ր ընդ մաքսաւորս եւ ընդ մեղաւորս ուտէք եւ ըմպէք։
Իբրեւ առին, տրտնջէին զտանուտեառնէն եւ ասէին թէ
Փութացաւ եւ էջ եւ ընկալաւ զնա ուրախութեամբ։
Եկն եկաց Զակքէոս եւ ասէ ցՏէր. Տէր, ահա զկէս ընչից իմոց տաց աղքատաց, եւ եթէ զոք զրկեցի, հատուցից չորեքկին։
Ասէ եւ ցնոսա. Երթայք եւ դուք յայգի իմ, եւ որ ինչ արժան իցէ՝ տաց ձեզ։