7 Դարձեալ ասէ ցմեւսն. Դու քանի՞ ինչ պարտիս։ Եւ նա ասէ. Հարեւր քոռ ցորենոյ։ Եւ ասէ ցնա. Կա զգիր քո, եւ նիստ գրեա ութսուն։
Եւ ելեալ ծառայն այն եգիտ զմի ի ծառայակցաց իւրոց որ պարտէր նմա հարեւր դահեկան. եւ կալեալ զնա խեղդէր եւ ասէր. Հատո ինձ զոր պարտիսդ։
Եւ նա ասէ. Հարեւր մար ձիթոյ։ Ասէ ցնա. Կա զգիր քո, եւ նիստ գրեա վաղվաղակի յիսուն։
Եւ գովեաց տէրն զտնտեսն անիրաւութեան, զի իմաստութեամբ արար. զի որդիք աշխարհիս այսորիկ իմաստնագոյն են քան զորդիս լուսոյ յազգս իւրեանց։
Եւ էր այրի ամաց իբրեւ ութսուն եւ չորից, որ ոչ մեկնէր ի տաճարէն, այլ պահօք եւ աղօթիւք պաշտէր զցայգ եւ զցերեկ։
Եւ յաւել զերրորդն առաքել. նոքա եւ զնա վիրաւորեցին եւ հանին արտաքս։
Սկսաւ ասել առ ժողովուրդն զառակս զայս. Այր ոմն տնկեաց այգի, եւ ետ զնա մշակաց. եւ ինքն գնաց ճանապարհ ժամանակս բազումս։