Եւ ասէ. Յիշեսցէ արքայ զՏէր Աստուած իւր, ի յաճախել մերձաւորի արեանն ապականել. մի՛ ջնջեսցեն զորդեակն իմ։ Եւ ասէ Դաւիթ. Կենդանի է Տէր եթէ անկցի ի հերոյ որդւոյ քո մազ մի ի գետին։
Հայեցարուք ի թռչունս երկնից, զի ոչ վարեն եւ ոչ հնձեն եւ ոչ ժողովեն ի շտեմարանս, եւ Հայրն ձեր երկնաւոր կերակրէ զնոսա. ո՞չ ապաքէն դուք առաւել էք քան զնոսա։
Եւ ասէ ժողովուրդն ցՍաւուղ. Քաւ լիցի եթէ մեռանիցի այսօր, որ արար զփրկութիւնս զայս մեծ Իսրայելի. կենդանի է Տէր եթէ անկցի ի հերոյ գլխոյ նորա յերկիր. զի ժողովուրդս Աստուծոյ արար զմեղս զայսոսիկ։ Եւ եկաց ժողովուրդն յաղօթս առ Տէր վասն Յովնաթանու յաւուր յայնմիկ՝՝, եւ ոչ մեռաւ։