1 Եւ առեալ երկուց որդւոցն Ահարոնի, Նաբադայ եւ Աբիուդայ, զիւրաքանչիւր բուրուառ՝ եդին ի նոսա հուր, եւ արկին խունկս եւ մատուցին առաջի Տեառն հուր օտար, զոր ոչ հրամայեաց նոցա Տէր։
Եւ դու մատուսցես առ քեզ զԱհարոն զեղբայր քո, եւ զորդիս նորա ընդ նմա՝ յորդւոցն Իսրայելի, քահանայանալ ինձ. զԱհարոն եւ զՆաբադ եւ զԱբիուդ եւ զԵղիազար եւ զԻթամար զորդիս Ահարոնի։
Եւ առ պղծութեան իւրեանց՝՝ շինեցին բագինս Բահաղու ի ձոր որդւոցն Ենովմայ, մատուցանել զուստերս եւ զդստերս իւրեանց Մողոքայ, զոր ոչ պատուիրեցի նոցա, եւ ոչ անկաւ ի սիրտ իմ առնել նոցա զպղծութիւնն զայն առ ի յանցուցանելոյ զՅուդա։
Եւ պատասխանի ետուն Երեմիայի ամենայն արք որք գիտէին թէ արկանեն խունկս կանայք իւրեանց աստուածոց օտարաց, եւ ամենայն կանայք որք կային անդ ժողովք մեծամեծք, եւ ամենայն ժողովուրդն որ բնակեալն էին յերկրին Եգիպտացւոց ի Պաթուրէս, եւ ասեն.
Եւ առցէ լի բուրուառաւ կայծակունս հրոյ ի սեղանոյ անտի որ է առաջի Տեառն, եւ լցցէ զձեռս իւր խնկով հանդերձանացն մանր աղացելով, եւ տարցի ի ներքս քան զվարագոյրն։
Եւ ել հուր ի Տեառնէ, եւ եկեր որ ինչ կայր ի վերայ սեղանոյն, զողջակէզն եւ զճարպն. եւ ետես ամենայն ժողովուրդն եւ զարհուրեցաւ, եւ անկան ի վերայ երեսաց իւրեանց։
Եւ ասէ Մովսէս ցԱհարոն. Առ դու զբուրուառն, եւ դիցես ի նմա հուր ի սեղանոյ անտի, եւ արկ ի նա խունկ, եւ տար վաղվաղակի ի բանակն եւ քաւեսցես վասն նոցա. քանզի ել բարկութիւն ի Տեառնէ եւ սկսաւ սատակել զժողովուրդն։
յորում կայր բուրվառն ոսկի, եւ արկղն կտակարանաց պատեալ ներքոյ եւ արտաքոյ ոսկւով, յորում սափորն ոսկի լի մանանայիւ, եւ գաւազանն Ահարոնի որ ծաղկեցաւ, եւ տախտակք կտակարանացն.