10 Մորթք մեր կարկամեցան իբրեւ զթոնիր հնացեալ յերեսաց բարկութեան՝՝ սովոյն։
Մորթ իմ սեւացաւ սաստկագոյն, եւ ոսկերք իմ ի տօթոյ։
Մաշեաց զմորթ եւ զմարմին իմ, զոսկերս իմ փշրեաց առ հասարակ՝՝։
Թխացան քան զածուխ տեսիլք իւրեանց, եւ ոչ ոք ճանաչէր զնոսա զի դնէին՝՝ յանցս ճանապարհաց. մածեալ էր մորթ նոցա յոսկերս նոցա. բրտացան նոքա, եւ եղեն իբրեւ զփայտ չորացեալ։