Վասն այնորիկ եհար զնոսա առեւծ յանտառէ, եւ գայլ մինչեւ ի տունս նոցա՝՝ սատակեաց զնոսա. զարթեաւ ինձ ի վերայ քաղաքաց նոցա, եւ ամենեքեան որ ելանիցեն ի նոցանէ՝ անկցին գէշ. զի յաճախեցին զամպարշտութիւնս իւրեանց, զօրացան յապստամբութեան իւրեանց։
Եւ եղիցին մնացորդքն Յակոբայ ի հեթանոսս, ի մէջ ազգաց բազմաց իբրեւ զառեւծ ի մէջ խաշին յանտառի, եւ իբրեւ զկորիւն առիւծու ի մէջ հօտից խաշանց. զոր օրինակ յորժամ անցեալ զատուցանիցէ եւ յափշտակիցէ, եւ ոչ ոք իցէ որ թափիցէ։
Եւ արկցեն հող ի վերայ գլխոց իւրեանց, եւ գուժալով ձայնիւ մեծաւ, լալով եւ սգալով ասասցեն, Վա՜յ, վա՜յ, քաղաք մեծ, որով ամենեքեան մեծանայաք՝ որք ունէաք զնաւս ի ծովս վասն պատուականութեան քո, զի՞ ի միում ժամու ապականեալ կործանեցար՝՝։