Եւ եկն Աքաաբ ի տուն իւր տխրեալ եւ լքեալ վասն բանին զոր խօսեցաւ ընդ նմա Նաբովթ Յեզրայելացի եւ ասէ. Ոչ տաց քեզ զժառանգութիւն հարց իմոց։ Եւ ննջեաց ի մահիճս իւր, եւ ծածկեաց զերեսս իւր, եւ ոչ եկեր հաց։
Եւ եղեւ ի ծագել արեւուն հրամայեաց Աստուած հողմոյ խորշակի տապախառնի, եւ անկաւ արեւն զգլխովն Յովնանու, եւ կայր ի տարակուսի եւ քաղէին ոգիք նորա. եւ ասէր. Լաւ էր ինձ մեռանել քան զայս կեանս իմ։