Եւ ասացի. Ոչ անուանեցից զանուն Տեառն՝՝, եւ ոչ եւս խօսեցայց յանուն նորա։ Եւ եղեւ ի սրտի իմում իբրեւ զհուր վառեալ, բորբոքեալ ընդ ոսկերս իմ. եւ լքայ յամենայն կողմանց,՝՝ եւ ոչ կարեմ հանդարտել։
Եւ երկեան նաւավարքն երկեւղ մեծ, եւ աղաղակէին առ իւրաքանչիւր աստուածս՝՝ իւր. եւ ընկեցին զկարասին որ էր ի նաւին ի ծով անդր, զի թեթեւացուսցեն յինքեանց. եւ Յովնան իջեալ ի խորշ մի նաւին՝ ննջէր եւ խորդայր։
Եւ հրաման ետ Աստուած դդմենւոյն, եւ ել ի վերայ գլխոյն Յովնանու՝ լինել նմա հովանի ի վերայ գլխոյ նորա, զովացուցանել զնա ի տառապանաց իւրոց. եւ ուրախ եղեւ Յովնան ի վերայ դդմենւոյն ուրախութիւն մեծ։