2 եւ հարցին ցնա աշակերտքն նորա եւ ասեն. Ռաբբի, ո՞յր վնաս է, սորա՞ թէ հօր եւ մօր իւրոյ, զի կոյր ծնցի։
Մի՛ երկիր պագանիցես նոցա, եւ մի՛ պաշտեսցես զնոսա. զի ես եմ Տէր Աստուած քո, Աստուած նախանձոտ, որ հատուցանեմ զմեղս հարանց որդւոց, յերիս եւ ի չորս ազգս ատելեաց իմոց։
Եւ նոքա ասեն. Ոմն՝ զՅովհաննէս մկրտիչ, եւ այլք՝ զԵղիա, եւ կէսք՝ զԵրեմիա կամ զմի ոք ի մարգարէիցն։
եւ կոչել ի մարդկանէ Ռաբբի, Ռաբբի։
Բայց դուք մի՛ զոք կոչէք Վարդապետ՝՝, զի մի է ձեր Ուսուցիչ. եւ ամենեքին դուք եղբարք էք։
Պատասխանի ետ եւ ասէ ցնոսա. Համարի՞ք եթէ այն Գալիլեացիք եղեն մեղաւորք քան զամենայն Գալիլեացիս, զի զայնպիսի անցս կրեցին։
Եւ մինչչեւ եկեալ էին նոքա, աղաչէին զնա աշակերտքն եւ ասէին. Ռաբբի, հաց կեր։
Եւ մինչդեռ անցանէր, ետես այր մի կոյր ի ծնէ.
Պատասխանի ետուն եւ ասեն ցնա. Ի մեղս իսկ ծնեալ ես ամենեւին, եւ դու վարդապե՞տ լինիս մեր։ Եւ հանին զնա արտաքս։
Եւ իբրեւ տեսին բարբարոսքն կախեալ զգազանն զձեռանէ նորա, ասէին ցմիմեանս. Ուրեմն սպանող է այրս այս, որ թէպէտեւ ապրեցաւ ի ծովէն, իրաւունքն չետուն կեալ։