11 Ասէ ցնա կինն. Տէր, դու քանզի եւ դոյլ իսկ ոչ ունիս, եւ ջրհորս խոր է, իսկ արդ ուստի՞ ունիցիս զջուրն կենդանի։
զի երկուս չարիս գործեաց ժողովուրդ իմ. զիս թողին զաղբեւրս ջրոյ կենդանւոյ, եւ փորեցին իւրեանց գուբս, գուբս ծակոտս՝ որք ոչ կարիցեն ունել ջուր։
Ասէ ցնա Նիկոդեմոս. Զիա՞րդ կարէ մարդ ծնանել որ ծերն իցէ. միթէ մա՞րթ ինչ իցէ անդրէն յորովայն մօր իւրոյ կրկին մտանել եւ ծնանել։
Այլ ջուրն զոր ես տաց նմա՝ եղիցի նմա աղբեւր ջրոյ բղխելոյ ի կեանսն յաւիտենականս։
Ի վերջնում աւուր մեծի տօնին կայր Յիսուս, աղաղակէր եւ ասէր. Եթէ ոք ծարաւի իցէ, եկեսցէ առ իս եւ արբցէ։
Եւ Պետրոս ասէ. Քաւ լիցի, Տէր, զի ոչ երբեք կերայ խառնակ ինչ եւ անսուրբ։
Քանզի շնչաւոր մարդ ոչ ընդունի զՀոգւոյն Աստուծոյ, զի յիմարութիւն է նմա. եւ ոչ կարէ գիտել, եթէ հոգեպէս քննիցի՝՝։
Եւ ասէ ցիս. Եղէ ես՝՝ Ալփա եւ Ով, Սկիզբն եւ Կատարած. ես ծարաւելոցն տամ յաղբերէ ջրոյ կենաց ձրի։
Եւ եցոյց ինձ մաքուր գետ կենդանի ջրոյ սառնատեսակ՝՝, որ ելանէր յաթոռոյն Աստուծոյ եւ Գառինն։
Եւ Հոգի, եւ Փեսայն՝ որ գալոցն եմ. եւ որ լսէ՝ ասելով թէ՝ Եկ, եւ որ ծարաւի իցէ՝ եկեսցէ, եւ որ ոք կամի առնուլ՝՝ զջուրն կենաց ձրի։
Եւ Գառնն ի միջոյ աթոռոյն իւրոյ հովուեսցէ զնոսա, եւ առաջնորդեսցէ նոցա ի կենաց աղբեւր ջրոյ կենդանւոյ. քանզի եհատ՝՝ Աստուած զամենայն արտօսր յաչաց նոցա։