Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
Եւ վառեսցի իբրեւ զհուր անօրէնութիւն, եւ իբրեւ զսէզ չորացեալ այրեսցի ի հրոյ՝՝. եւ վարեսցի յանտառս մայրեաց. եւ շուրջ զամենայն բլրովք նոցա հուր ճարակեսցի։
Քանզի եւ եղբարքն քո եւ տուն հօր քո, եւ նոքա դաւեցին քեզ, եւ նոքին աղաղակեցին զկնի քո, կուտեցան ի վերայ քո. մի՛ հաւատար նոցա զի խօսեսցին զքէն չարութիւն։՝՝
երթայց առ հարուստսն եւ խօսեցայց ընդ նոսա, թէ նոքա գիտացին զճանապարհ Տեառն եւ զիրաւունս Աստուծոյ. եւ նոքա աւանիկ առ հասարակ խորտակեցին զլուծն, եւ խզեցին զսամետէս։
Զի որ ոք ամօթ համարեսցի զիս եւ զբանս իմ ի շնացող եւ ի մեղաւոր ազգիս յայսմիկ, եւ Որդի մարդոյ յամօթ արասցէ զնա, յորժամ եկեսցէ փառօք Հօր իւրոյ եւ հրեշտակաց սրբոց՝՝։