Եւ ուրախ եղեւ ի նոսա Եզեկիա, եւ եցոյց նոցա զամենայն տունս Նաքովթայ՝՝, զարծաթ եւ զոսկի եւ զխունկս եւ զեւղս անուշունս, եւ զտունս անօթոց, եւ որ ինչ գտանէր ի գանձս նորա. եւ ոչ էր տեղի զոր ոչ եցոյց Եզեկիա ի տան իւրում եւ յամենայն իշխանութեան իւրում։
Եւ ասէ. Զի՞նչ տեսին ի տան քում։ Եւ ասէ Եզեկիա. Զամենայն ինչ որ ի տան իմում էր՝ տեսին, եւ ոչ ինչ էր ի տան իմում զոր ոչ ցուցի նոցա, այլ եւ ոչ ի գանձս իմ։
Եւ բարկացաւ սրտմտութեամբ Տեառն զօրութեանց ի վերայ ժողովրդեան իւրոյ, եւ արկ զձեռն իւր ի վերայ նոցա եւ սատակեաց զնոսա, բարկացաւ ի վերայ լերանց՝՝, եւ եղեն դիակունք նոցա իբրեւ աղբ զճանապարհաւ. ի վերայ այսր ամենայնի ոչ դարձաւ սրտմտութիւն նորա, այլ տակաւին ձեռն իւր բարձրացեալ է։
Ծիւրեալ ախտիւ մեռցին, մի՛ կոծեսցին եւ մի՛ թաղեսցին, այլ խայտառակ՝՝ եղիցին ընդ երեսս երկրի. սրով անկցին եւ սովով սպառեսցին. եւ եղիցին դիակունք նոցա ի կերակուր թռչնոց երկնից եւ գազանաց երկրի։
Վասն այդորիկ այսպէս ասէ Տէր. Ահաւադիկ ես տաց ի վերայ ժողովրդեանդ այդորիկ ախտ, եւ ախտասցին՝՝ ի նմին հարք եւ որդիք ի միասին, դրացին եւ ընկեր իւր կորիցեն։
եւ ցամաքեցուսցեն յարեւու եւ ընդ լուսնով եւ ընդ ամենայն աստեղբք, եւ՝՝ առաջի ամենայն զօրութեանց երկնից զոր սիրեցինն՝ եւ որոց ծառայեցինն, եւ որոց զհետն գնացին, եւ յորս ապաստան լինէին, եւ երկիր պագանէին նոցա. ոչ կոծեսցին եւ ոչ լայցեն, այլ ի նշաւակ եղիցին՝՝ ի վերայ երեսաց երկրի.
Եւ նեղեցից զմարդիկ, եւ գնասցեն իբրեւ զկոյրս. զի Տեառն մեղան, եւ առին զանուն նորա ի վերայ սնոտեաց, որք ոչ ինչ կարացին օգնել նոցա. եւ հեղցէ զարիւն՝՝ նոցա իբրեւ զհող, եւ զմարմինս նոցա իբրեւ զաղբ։