20 Անցին հունձք, անց ամառն, եւ մեք ոչ փրկեցաք։
Որդի խրատեալ՝ իմաստուն լիցի, եւ զանմիտն ի ծառայութեան վարեսցէ։ Ապրեցաւ ի խորշակէ որդի իմաստուն, խորշակահար լինի ամարայնի որդի անօրէն։
ահա ձայն գուժի դստեր ժողովրդեան իմոյ յերկրէ հեռաստանէ. Միթէ Տէր ո՞չ գուցէ ի Սիոն, կամ Թագաւոր անդ ո՞չ իցէ։ Ընդէ՞ր բարկացուցին զիս դրօշելովք իւրեանց եւ սնոտւովք օտարոտւովք։
Ի վերայ բեկման դստեր ժողովրդեան իմոյ խորտակեցայ, խաւարեցայ տարակուսանօք. յաղթահարեցին զիս երկունք իբրեւ ծննդականի՝՝։
Յորմէ հետէ մտցէ տանուտէրն եւ փակեսցէ զդուռնն, եւ սկսանիցիք կալ արտաքոյ եւ բախել զդուռնն եւ ասել. Տէր, Տէր, բաց մեզ։ Եւ պատասխանի տուեալ ասիցէ ձեզ. Ոչ գիտեմ զձեզ ուստի էք։
եւ յատակեսցեն զքեզ եւ զորդիս քո ի քեզ. եւ ոչ թողուցուն քար ի քարի վերայ յամենայն ի քեզ, փոխանակ զի ոչ ծանեար զժամանակ այցելութեան քո։