42 Ել ի վերայ Բաբելոնի ծովն, գոչմամբ ալեաց իւրոց ծածկեցաւ։
Ոչ են բանք եւ ոչ են խօսք, որոց ոչ լսին ձայնք նոցա։
Որ տիրէն զօրութեամբ իւրով յաւիտենից, աչք նորա ի հեթանոսս հային. ոյք դառնացուցին զնա՝ մի՛ բարձրասցին յանձինս իւրեանց։
Մինչեւ յե՞րբ մեղաւորք, Տէր, մինչեւ յե՞րբ մեղաւորք պարծեսցին։
Տեսիլ անապատին ի ծովու։
զի սատակեաց Տէր զԲաբելոն, եւ կորոյս ի նմանէն զձայն մեծ, զգոչիւն ալեաց իւրոց, իբրեւ ջուրք բազումք ետուն զբարբառ սատակման նորա՝՝։
վասն այսորիկ այսպէս ասէ Ադոնայի Տէր. Ահաւադիկ ես ի վերայ քո, Ծուր, եւ հանից ի վերայ քո ազգս բազումս, որպէս ելանէ ծովդ ալեօք իւրովք։
Եւ եղիցին նշանք յարեգակն եւ ի լուսին եւ յաստեղս, եւ յերկրի տագնապ հեթանոսաց՝ յահեղ բարբառոյ իբրեւ ծովու եւ խռովութեան,