Եւ ասէ Ռեբեկա ցԻսահակ. Ձանձրացեալ է անձն իմ ի դստերաց որդւոց Քետայ. եթէ առնուցու Յակոբ կին ի դստերաց անտի Քետայ, ի դստերաց երկրիս այսորիկ, եւ ընդէ՞ր իցէ ինձ կեալ։
Եւ ասեմ. Վա՜յ է ինձ, ես այր տառապեալ զիա՜րդ կամս հիացեալ՝՝. զի մարդ եմ՝ եւ պիղծ շրթունս ունիմ եւ ի մէջ պղծաշուրթն ժողովրդեան բնակեալ եմ ես. եւ զՏէր զօրութեանց տեսի աչօք իմովք։
Զի՞նչ տացես պատասխանի ի ժամանակի յորում պահանջիցեն ի քէն՝՝. դու իսկ ուսուցեր զնոսա ուսումն՝ տիրել ի վերայ քո. ո՞չ ահա երկունք ունիցին զքեզ իբրեւ կնոջ ծննդականի։
Վասն այնորիկ տուր զորդիս նոցա ի սով, եւ ժողովեա զնոսա ի ձեռս սրոյ. եղիցին կանայք նոցա անորդիք եւ այրիք, եւ արք նոցա եղիցին կոտորեալք մահուամբ, եւ երիտասարդք նոցա անկեալք սրով ի պատերազմի։
Ահաւանիկ իբրեւ զարծուի վերասցի, եւ սլասցի եւ տարածեսցէ զթեւս իւր ի վերայ Բոսրայ. եւ եղիցի սիրտ զօրաւորացն Եդովմայ յաւուր յայնմիկ իբրեւ զսիրտ կանանց յերկունս։
Ննջեցին ի վերայ ելիցն ճանապարհաց առ հասարակ ծերն եւ տղայն, կուսանն եւ երիտասարդն վարեցան ի գերութիւն. ի սուր արկեր՝՝ կոտորեցեր յաւուր բարկութեան քո, զեներ, խորտակեցեր, եւ ոչ անխայեցեր։
Երկնեա եւ զօրացիր, եւ մերձեաց՝՝, դուստր Սիոնի, իբրեւ զծննդական. զի այժմ ելցես ի քաղաքէ, եւ բնակեցուցից զքեզ՝՝ ի դաշտի, եւ հասցես մինչեւ ի Բաբելոն. եւ անտի փրկեսցէ զքեզ՝՝ եւ անտի ապրեցուսցէ զքեզ Տէր Աստուած քո՝՝ ի ձեռաց թշնամեաց քոց։