Կոչեաց փարաւոն զՄովսէս եւ զԱհարոն եւ ասէ. Աղօթս արարէք առ Տէր, եւ ի բաց արասցէ զգորտս յինէն եւ ի ժողովրդենէ իմմէ, եւ արձակեցից զժողովուրդդ, եւ զոհեսցեն Տեառն։
Որպէս շուն յորժամ դառնայ ի փսխած իւր եւ ատելի լինի, նոյնպէս եւ անզգամն իւրովք չարեօք՝ յորժամ դառնայցէ անդրէն ի մեղս իւր։ Է ամօթ որ ածէ զմեղս, եւ է ամօթ որ ածէ զփառս եւ զշնորհս։
Եւ դարձան ամենայն մեծամեծք եւ ամենայն ժողովուրդն որ մտեալ էին յուխտ՝ արձակել իւրաքանչիւր զծառայ իւր, եւ իւրաքանչիւր զաղախին իւր՝ զայր Եբրայեցի եւ զկին Եբրայեցի՝՝ ազատս, եւ ոչ եւս ծառայել նոցա. լուան եւ արձակեցին.
Եւ շրջեցէք եւ պղծեցէք զանուն իմ, դառնալ իւրաքանչիւր ի ծառայ իւր, եւ իւրաքանչիւր յաղախին իւր, զորս արձակեցէք ազատս ոգւոց ձերոց՝՝. եւ դարձուցէք զնոսա լինել ձեզ ի ծառայս եւ յաղախնայս։
Եւ զՍեդեկիա արքայ Հրէաստանի եւ զիշխանս նորա տաց ի ձեռս թշնամեաց իւրեանց, եւ ի ձեռս խնդրողաց անձանց նոցա, եւ ի ձեռս զօրու արքային Բաբելացւոց, որ եկեալ հասեալ են ի վերայ նոցա՝՝։
Դարձան յոչինչ. եւ եղեն իբրեւ զաղեղն լարեալ՝՝. անկցին ի սուր իշխանք նոցա, վասն անխրատութեան խստութեան լեզուի իւրեանց. զի այս անզգամութիւն նոցա յերկրին Եգիպտացւոց։
Եւ ասէ Սաւուղ. Մեղայ, դարձիր, որդեակ իմ Դաւիթ, զի ոչ ինչ արարից քեզ չար, փոխանակ զի պատուական է անձն իմ առաջի աչաց քոց. եւ ես յայսմ աւուր ժամանակի զրախնդիր եւ յանցաւոր եմ յոյժ։