Եւ ասէ Եղիա ցժողովուրդն. Կալարուք զմարգարէսն Բահաղու, եւ մի՛ ոք ապրեսցի ի նոցանէ։ Եւ կալան զնոսա. եւ իջոյց զնոսա Եղիա ի հեղեղատն Կիսոնի եւ կոտորեաց զնոսա անդ։
Եւ քահանայքն ոչ ասացին. Ո՞ւր է Տէր. եւ վերակացուք օրինաց իմոց ոչ ծանեան զիս, եւ հովիւքն ամպարշտեցան յիս. եւ մարգարէքն մարգարէանային Բահաղու, եւ զկնի անշահիցն երթային։
Ահաւասիկ ես ի վերայ մարգարէիցդ որ մարգարէանան երազս ստութեան, ասէ Տէր, եւ պատմեն զայն, եւ մոլորեցուցանեն զժողովուրդն իմ ստութեամբ իւրեանց եւ մոլորութեամբ իւրեանց. եւ ես ոչ առաքեցի զնոսա, եւ ոչ պատուիրեցի նոցա. եւ օգտութիւն ինչ ոչ օգտեսցեն ժողովրդեանդ այդմիկ, ասէ Տէր։
Առ դու քեզ քարտէս մատենի, եւ գրեա ի նմա զամենայն զբանս զոր հրաման ետու քեզ ի վերայ Իսրայելի եւ ի վերայ Յուդայ եւ ի վերայ ամենայն ազգաց՝ յօրէ յորմէ խօսեցայ ես ընդ քեզ, յաւուրցն Յովսեայ արքայի Յուդայ եւ մինչեւ ցայսօր.
Վասն ամպարշտութեանցն Յակոբու է այն ամենայն, եւ վասն մեղաց տանն Իսրայելի. իսկ արդ ո՞վ է ամպարշտութիւնն Յակոբայ, թէ ոչ Շամրին. եւ ո՞վ է մեղք տանն՝՝ Յուդայ, եթէ ոչ Երուսաղէմ։