Վա՜յ ինձ, մայր իմ, իբրեւ զո՞ ոք ծնար զիս. այր՝՝ դատափետեալ եւ ձգձգեալ ի դատաստան յամենայն երկրի. ոչ պարտիմ ինչ, եւ ոչ պարտի ոք ինչ ինձ. եւ զօրութիւն իմ պակասեաց յանիծանելեաց իմոց։
Եւ ասացի. Ոչ անուանեցից զանուն Տեառն՝՝, եւ ոչ եւս խօսեցայց յանուն նորա։ Եւ եղեւ ի սրտի իմում իբրեւ զհուր վառեալ, բորբոքեալ ընդ ոսկերս իմ. եւ լքայ յամենայն կողմանց,՝՝ եւ ոչ կարեմ հանդարտել։
Թէ Տէր ետ զքեզ քահանայ փոխանակ Յովիդայեայ քահանայի, լինել վերակացու ի տան Տեառն ամենայն մարդոյ որ մարգարէանայ, եւ ի վերայ ամենայնի որ պատմէ ըղձութիւն. եւ տացես զնոսա յարգելան ի վերնադրանն՝՝.
եւ եկաց յաղօթս առ Տէր Աստուած, եւ ասէ. Ո՛վ Տէր, ո՞չ այս այն բանք են իմ մինչ էի անդէն յերկրին իմում. վասն այնորիկ աճապարեցի փախչել ի Թարսիս, զի գիտէի թէ ողորմած ես դու եւ գթած, երկայնամիտ եւ բազումողորմ, եւ զղջանաս ի վերայ չարեաց։
Ոմանք յԵպիկուրեանցն եւ ի Ստոյկեանց փիլիսոփայից հակառակէին ընդ նմա. եւ ոմանք ասէին. Զի՞նչ կամիցի սերմանաքաղս այս խօսել։ Իսկ այլք թէ՝ Օտարոտի իմն դից թուի պատմիչ լինելոյ. քանզի զՅիսուս եւ զյարութիւնն աւետարանէր։