1 Եւ եղեւ բան Տեառն առ Երեմիա վասն երաշտութեան անձրեւի։
Եւ թողից զայգի իմ՝՝, եւ մի՛ յատցի եւ մի՛ բրեսցի, եւ բուսցի ի նմա փուշ իբրեւ ի խոպանի՝՝. եւ պատուէր տաց ամպոց իմոց՝ զի մի՛ տեղասցեն յայգի իմ։
Եւ եղիցի իբրեւ զծառ զուարճացեալ ի գնացս ջուրց. եւ ընդ գնացս ջուրց ձգտեցուսցէ զարմատս իւր, եւ մի՛ երկիցէ յորժամ հասանիցէ տօթ. եւ եղիցի ստեղն նորա անտառացեալ շուրջ զնովաւ՝՝. յամէ երաշտութեան մի՛ երկիցէ, եւ մի՛ կասեսցէ ի տալոյ զպտուղ։
Եւ ստացար հովիւս բազումս ի գայթակղութիւն քեզ.՝՝ երեսք կնոջ պոռնկի եղեն քո, անամօթեցար առ ամենեսեան։
Անօրէնութիւնք մեր վրիպեցուցին զայն, եւ մեղք մեր մերժեցին զբարութիւնս ի մէնջ։