8 բայց զլեզու մարդկան ոչ ոք կարէ հնազանդել, զչարն եւ զանկարգ եւ զլի թունօք մահաբերին։
Դիր, Տէր, պահապան բերանոյ իմոյ, եւ դուռն ամուր շրթանց իմոց,
Օտար եղեն մեղաւորք ի մօրէ, խաբեցան յարգանդէ եւ խօսեցան սուտ։
Որսալ զանձն իմ կամեցան, եւ հասին ի վերայ իմ հզօրք. ոչ մեղք իմ եւ ոչ յանցանք։
Որպէս փրկեցան սիրելիք քո, կեցո աջով քո եւ լուր մեզ։
Խստասիրտն՝ բարեաց ոչ պատահէ. այր յեղյեղուկ լեզուաւ՝ անկցի ի չարիս։
Եթէ հարցէ օձ ի թովել, ոչ ինչ է առաւելութիւն թովչին։
Գերեզման բաց է կոկորդ նոցա. լեզուօք իւրեանց նենգաւորք եղեն. թոյնք իժից ի ներքոյ շրթանց նոցա.
սրտմտութիւն վիշապաց գինի նոցա. եւ սրտմտութիւն իժից առանց բժշկութեան։
Եւ լեզու հուր՝ զարդ անիրաւութեան. լեզու հաստատեալ է յանդամս մեր, որ զամենայն մարմինն ապականէ, եւ վառէ հրով զանիւ ծննդեան, եւ բորբոքեալ տոչորի ի գեհենի։
Ամենայն բնութիւն գազանաց եւ թռչնոց եւ սողնոց եւ որ ի ծովու են, հնազանդեալ է եւ հնազանդի մարդկեղէն բնութեան.
Եւ անկաւ վիշապն մեծ, օձն առաջին, որ անուանեալ կոչի Բէեղզեբուղ եւ Սատանայ որ մոլորեցոյց զամենայն տիեզերս երկրի. եւ հրեշտակք նորա ընդ նմա անկան։