այլ տեսիլ նորա անարգ՝ նուազեալ քան զամենայն որդւոց մարդկան. այր մի ի հարուածս, եւ գիտէ համբերել ցաւոց. զի դարձուցեալ զերեսս իւր՝ անարգեցաւ եւ ոչ ինչ համարեցաւ։
Լուարուք, զբան Տեառն՝՝, երինջք Բասանու, որ էք ի լերինս Շամրնի որ զրկէք զաղքատս եւ առ ոտն հարկանէք զտնանկն, որ ասէիք ցտեարս ձեր. Մատուցէք մեզ գինի զի արբցուք։
Բայց Հրեայքն գրգռեցին զպաշտօնեայ կանայս զգաստս, եւ զգլխաւորս քաղաքին, եւ յարուցեալ հալածանս ի վերայ Պաւղոսի եւ Բառնաբայ՝ հանին զնոսա ի սահմանացն իւրեանց։
հայիցիք ընդ այն որ ունիցի զհանդերձսն պայծառս, եւ ասիցէք եթէ՝ Դու նիստ աստ պատուով. եւ ցաղքատն ասիցէք եթէ՝ Յոտն կաց դու այտի. կամ թէ՝ Եկ նիստ առ պատուանդանիս իմում,