Ազդ եղեւ ի տուն Դաւթի եւ ասեն. Միաբանեաց Արամ ընդ Եփրեմայ, եւ զարհուրեցաւ անձն նորա եւ անձն ժողովրդեան նորա, զոր օրինակ շարժիցի յանտառի ծառ մի ի հողմոյ։
Եւ արդ ահա հասեալ է զոր՝՝ ի քաղաքս առնուլ զսա, եւ մատնեցաւ քաղաքս ի ձեռս Քաղդէացւոցն որ տան ընդ սմա պատերազմ յերեսաց սրոյ եւ սովոյ եւ մահու. որպէս եւ խօսեցար նոյնպէս եւ եղեւ, զոր դու իսկ տեսանես։
Թագաւորն սգասցի, եւ իշխանն զգեցցի զապականութիւն, եւ ձեռք ժողովրդեան երկրին լքցին. ըստ ճանապարհաց նոցա արարից նոցա, եւ ըստ դատաստանաց նոցա առից վրէժ ի նոցանէն, եւ ծանիցեն թէ ես եմ Տէր։
Եւ մի՛ խնայեսցէ ակն իմ ի քեզ եւ ոչ եւս ողորմեցայց. զի ըստ ճանապարհաց քոց հատուցից քեզ, եւ գարշելիքդ քո ի միջի քում եղիցին. եւ ծանիցես թէ ես եմ Տէր որ հարկանեմ զքեզ։
Զի թէ ասիցէ Եդովմ, թէ՝ Ահա կործանեցաք, դարձցուք եւ շինեսցուք զքաղաքս աւերեալս. այսպէս ասէ Տէր ամենակալ. Նոքա շինեսցեն, եւ ես կործանեցից. եւ կոչեսցին նոքա Սահմանք անօրէնութեան, եւ ժողովուրդ՝ ընդ որում տացէ պատերազմ՝՝ Տէր մինչեւ ցյաւիտեան։
Զի ահա եկեսցէ օր Տեառն բորբոքեալ իբրեւ զհնոց, եւ այրեսցէ զնոսա. եւ եղիցին ամենայն այլազգիք, եւ ամենեքին որ գործեն զանօրէնութիւն եղէգն, եւ վառեսցի զնոքօք օրն որ գալոց իցէ՝՝, ասէ Տէր ամենակալ, եւ մի՛ մնասցէ նոցա արմատ եւ մի՛ ուռ։