Եւ պատուէր ետ արքայ Աքազ Ուրիայ քահանայի եւ ասէ. Ի վերայ մեծի սեղանոյդ մատուցանիցես զողջակէզս առաւօտինս եւ զզոհս երեկոյինս եւ զողջակէզս արքայի եւ զզոհս նորա, եւ զողջակէզս ժողովրդեան երկրիս եւ զզոհս նոցա եւ զնուէրս նոցա, եւ զամենայն արիւն ողջակիզաց եւ զամենայն արիւն զոհից ի վերայ նորա հեղուցուս. բայց սեղանն պղնձի եղիցի ինձ յառաւօտինս։