8 Եւ արդ լուր զայս, փափուկդ, որ նստէիր յանձնապաստան, եւ ասէիր ի սրտի քում թէ՝ Ես եմ, եւ չիք ոք իմ ընկեր. ոչ նստայց յայրութեան, եւ ոչ ծանեայց զորբութիւն։
Զի այսպէս ասէ Տէր որ արար զերկինս. Աստուած՝ որ հաստատեաց զերկիր եւ արար զնա, նա է որ սահմանեաց զնա. եւ ի զուր ինչ ոչ արար զնա, այլ ի բնակութիւն ստեղծ զնա. Ես եմ Տէր եւ չիք այլ ոք։
եւ վասն վստահութեան չարութեանց քոց, զի ասէիր թէ՝ Ես եմ, եւ չիք ոք իմ ընկեր, զայս գիտասջիր, զի առնուցուս զայդ ի միտ. եւ պոռնկութիւնն քո յամօթ լիցի քեզ՝՝. զի ասացեր ի սրտի քում. Ես եմ, եւ չիք ոք իմ ընկեր։
Բայց այս էր անօրէնութիւն Սոդոմայ քեռ քո. ամբարտաւանութիւն, ի լիութեան հացի եւ յղփութեան գինւոյ՝ փափկանայր ինքն եւ դստերք իւր. այնու առաւել էր ինքն եւ դստերք իւր՝՝, եւ ձեռն յաղքատն եւ ի տնանկն ոչ կարկառէին։
Եւ դու որդի մարդոյ, ասա ցիշխանդ Ծուրա. Այսպէս ասէ Տէր Տէր. Փոխանակ զի հպարտացաւ սիրտ քո, եւ ասացեր թէ՝ Աստուած եմ ես, եւ զբնակութիւն Աստուծոյ բնակեցի ի սիրտ ծովու. մարդ ես դու՝ եւ ոչ Աստուած, եւ ետուր զսիրտ քո իբրեւ զսիրտն Աստուծոյ։
Այս քաղաք վրիժագործ բնակեալ յուսով՝՝, որ ասէր ի սրտի իւրում. Ես եմ, եւ ոչ եւս ոք իցէ յետ իմ. զիա՞րդ եղեւ յապականութիւն եւ ճարակ գազանաց. ամենայն որ անցանիցէ ընդ նա՝ շչեսցէ եւ շարժեսցէ զգլուխ իւր։
Եւ նոքա առին զոր ինչ արարն Միքա եւ զքահանայն նորա, եւ չոգան ի Լայիսա՝ ի ժողովուրդն հանդարտացեալ եւ վստահացեալ յուսով. եւ հարին զնոսա սրով սուսերի, եւ զքաղաքն այրեցին։
Եւ գնացին հնգեքին արքն, եւ չոգան ի Լայիսա. եւ տեսին զժողովուրդն, որ ի նմա, որ բնակեալ նստէր յուսով՝ ըստ նմանութեան Սիդոնացւոցն հանդարտելոցն յուսով. եւ ոչ բաւական լինելոյ խօսել ումեք բան մի յերկրի գանձուցն ժառանգաւորի. եւ՝՝ հեռի էին ի Սիդոնէ, եւ բանք ինչ ոչ գոյին նոցա ընդ Ասորիս։