Եւ բարկացաւ սրտմտութեամբ Տեառն զօրութեանց ի վերայ ժողովրդեան իւրոյ, եւ արկ զձեռն իւր ի վերայ նոցա եւ սատակեաց զնոսա, բարկացաւ ի վերայ լերանց՝՝, եւ եղեն դիակունք նոցա իբրեւ աղբ զճանապարհաւ. ի վերայ այսր ամենայնի ոչ դարձաւ սրտմտութիւն նորա, այլ տակաւին ձեռն իւր բարձրացեալ է։
Զի եկի, եւ ոչ գոյր մարդ. կոչեցի, եւ ոչ ոք էր որ լսէր. միթէ ո՞չ կարէ փրկել ձեռն իմ՝՝, կամ ո՞չ զօրեմ ապրեցուցանել. ահա կշտամբութեամբ իմով աւերեցից զծով, եւ զգետս ապականեցից. եւ ցամաքեսցին՝՝ ձկունք նոցա ի ջուրցն պակասութենէ, եւ մեռցին ի ծարաւոյ։
Եւ ի բազմութենէ հեծելոց նորա ծածկեսցէ զքեզ փոշի նոցա, ի ձայնէ հեծելոց եւ յանուոց կառաց նոցա շարժեսցին պարիսպք քո ի մտանելն նորա ի դրունս քո, որպէս որ մտանիցէ ի դաշտէ ի քաղաք՝՝։
Ի ձայնէ կործանման նորա դղրդեցան ազգք՝՝, յորժամ իջուցի զնա ի դժոխս ընդ իջեալսն ի գուբ. եւ մխիթարեցին զնա ի սանդարամետսն ամենայն ծառք փափկութեան, եւ՝՝ ընտիր ընտիր գեղեցիկքն Լիբանանու որ էին ջրարբիք։
Եւ եղիցի ամենայն սան որ յԵրուսաղէմ եւ որ ի Յուդա՝ նուիրեալ Տեառն ամենակալի. եւ եկեսցեն ամենեքեան որ մատուցանիցեն պատարագ՝ առնուցուն ի նոցանէ եւ եփեսցեն նոքօք. եւ ոչ եւս եղիցի Քանանացի ի տան Տեառն ամենակալի յաւուր յայնմիկ։