Եւ ասէ Դաւիթ ցՅովաբ եւ ցամենայն ժողովուրդն որ ընդ նմա. Պատառեցէք զհանդերձս ձեր, եւ զգեցարուք քուրձ, եւ կոծեցարուք առաջի Աբեններայ։ Եւ արքայ Դաւիթ երթայր զհետ դագաղացն։
Եւ եղեւ իբրեւ լուաւ արքայ զբանս կնոջն, պատառեաց զհանդերձս իւր. եւ ինքն շրջէր ի վերայ պարսպին. եւ ետես ժողովուրդն զքուրձն որ ի վերայ մարմնոյ նորա ի ներքոյ։
Սուգ առէք յանձինս, զի կորեաւ Գեդեբոն՝ տեղի մեհենին ձերոյ. անդր ելանիցէք լալ ի Նաբաւ Մովաբացւոց։ Ողբացէք՝ զի ամենայն գլուխ ի կնդութիւն, եւ ամենայն բազուկք խորտակեալք։՝՝
Եւ դարձուցից ի սուգ զտօնս ձեր, եւ զամենայն երգս ձեր յողբս, եւ ածից ի վերայ ամենայն հասակաց քուրձ, եւ ի վերայ ամենայն գլխոց կնդութիւն. եւ արարից նմա իբրեւ սուգ սիրելւոյ, եւ որոց ընդ նմայն իցեն՝ իբրեւ օր ցաւոց՝՝։
Վա՜յ քեզ, Քորազին, վա՜յ քեզ, Բեթսայիդա. զի եթէ ի Տիւրոս եւ ի Սիդովն եղեալ էին զօրութիւնքն որ ի ձեզ եղեն, վաղու եւս արդեւք խորգով եւ մոխրով ապաշխարեալ էր։