9 Զի ահաւասիկ օր Տեառն հասեալ է անհնարին լի բարկութեամբ՝ ոխակալութեամբ եւ սրտմտութեամբ, առնել զտիեզերս անապատ, եւ զմեղաւորս սատակել ի նմանէ։
Եկեր զամենայն խոտ երկրի նոցա, եւ սպառեաց զամենայն պտուղ անդոյ նոցա։
Ճանապարհք ամպարշտաց՝՝ կորիցեն յերկրէ, եւ անօրէնք մերժեսցին ի նմանէ։
Ողբացէք, զի մերձ է օր Տեառն, եւ բեկումն յԱստուծոյ հասեալ է։
Զի օր Տեառն զօրութեանց ի վերայ ամենայն հպարտից եւ ամբարտաւանից, եւ ի վերայ ամենայն բարձրացելոց եւ վերացելոց՝՝. եւ խոնարհեսցին.
Զի օր դատաստանի՝՝ Տեառն է, եւ տարեկան հատուցման դատաստանի Սիոնի։
զի հասեալ էր ի վերայ նոցա օր հատուցման, եւ ամ փրկութեան՝՝, եկեալ հասեալ։
Որ սրբինն եւ մաքրին ի պարտէզս եւ ի սրահս իւրեանց՝՝, որ ուտեն միս խոզենի եւ զգարշելիսն եւ զմուկնն, ի միասին սատակեսցին նոքա, ասէ Տէր։
Վասն սրտմտութեան բարկութեան Տեառն հրձիգ լիցի երկիրն ամենայն, եւ եղիցի ժողովուրդն այրեցեալ իբրեւ ի հրոյ. այր եղբօր իւրում մի՛ ողորմեսցի։
եւ ոչ կացին ի հաստատութեան, եւ ժողովեցին հօտս ի վերայ տանդ Իսրայելի, եւ ոչ հաստատեցան ոյք խօսէին յանուն Տեառն։
զի մերձ է օր Տեառն, օր միգի. զի հասեալ է վախճան ազգաց։
Վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ՝՝ յաւուր յայնմիկ. զի մերձ է օր Տեառն. իբրեւ թշուառութիւն ի թշուառութենէ հասցէ։
Փող հարէք ի Սիոն, քարոզ կարդացէք ի լերին սրբութեան իմոյ. ժողովեսցին ամենայն բնակիչք երկրի. զի հասեալ է օր Տեառն, զի մերձ է։
Արեգակն դարձցի ի խաւար եւ լուսին յարիւն, մինչչեւ եկեալ իցէ օր Տեառն մեծն եւ երեւելին։
Աստուած նախանձոտ եւ վրէժխնդիր Տէր. վրէժխնդիր է Տէր բարկութեամբ, եւ խնդրէ Տէր վրէժ ի հակառակորդաց իւրոց, եւ բառնայ ինքն զթշնամիս իւր՝՝։
Առաջի բարկութեան նորա ո՞ հանդարտեսցէ, եւ ո՞ կացցէ ընդդէմ բարկութեան սրտմտութեան նորա. սրտմտութիւն նորա հալէ զիշխանութիւնս՝՝, եւ վէմք խորտակեցան ի նմանէ։
Եւ հեղեղաւ ճանապարհաց արասցէ վախճան յարուցելոց ի վերայ՝՝, եւ զթշնամիս նորա խաւար հալածեսցէ։
Օր բարկութեան օրն այն, օր նեղութեան եւ վտանգի, օր թշուառութեան եւ ապականութեան, օր խաւարի եւ միգի, օր ամպոյ եւ մառախղոյ.
Ահա աւուրք Տեառն եկեսցեն՝՝, եւ բաժանեսցի աւարն քո ի քեզ.
Զի ահա եկեսցէ օր Տեառն բորբոքեալ իբրեւ զհնոց, եւ այրեսցէ զնոսա. եւ եղիցին ամենայն այլազգիք, եւ ամենեքին որ գործեն զանօրէնութիւն եղէգն, եւ վառեսցի զնոքօք օրն որ գալոց իցէ՝՝, ասէ Տէր ամենակալ, եւ մի՛ մնասցէ նոցա արմատ եւ մի՛ ուռ։
Վասն այնորիկ ի միում աւուր եկեսցեն ի վերայ դորա հարուածք՝ մահ եւ սուգ եւ սով, եւ ի հուր այրեսցի. զի հզօր է Տէր Աստուած որ դատեցաւն զդա։