Եւ եկին երկու արք՝ որդիք անօրինաց, եւ նստան հանդէպ նորա. եւ վկայեցին արքն ապստամբութեան զՆաբովթայ առաջի ամենայն ժողովրդեանն եւ ասեն, թէ՝ Օրհնեաց Նաբովթ զԱստուած եւ զարքայ. եւ հանին զնա արտաքոյ քաղաքին, եւ քարկոծեցին զնա քարամբք, եւ մեռաւ։
Ո՜հ, որ շինէ զտուն իւր՝ եւ ոչ արդարութեամբ, եւ զվերնայարկս իւր՝ եւ ոչ իրաւամբք. եւ ի մերձաւորէ իւրմէ գործի նմա գործ ձրի, եւ զվարձս նորա ոչ հատուցանէ նմա։
որ կոխեն զհող երկրի. եւ կռփէին զգլուխս աղքատաց՝՝, եւ զճանապարհս խոնարհաց թիւրեն. եւ հայր եւ որդի առ մի բոզ մտանեն, զի պղծեսցեն զանուն Աստուծոյ իւրեանց։
Եւ ապականեսցին անօրէնք ժողովրդեան իմոյ՝՝, եւ ամենայն գործք տանն Աքաաբու. եւ գնացէք ըստ խորհրդոց նոցա. զի մատնեցից զձեզ յապականութիւն, եւ զբնակիչս քո ի շչիւն, եւ զնախատինս ժողովրդոց ընկալջիք։
Վա՜յ որ ասէ ցփայտ. Սթափեաց, եւ զարթիր եւ ցքարն թէ՝ Բարձրացիր, եւ նա է երեւոյթ առ աչօք. եւ՝՝ նա է կռած արծաթոյ եւ ոսկւոյ, եւ ամենեւին շունչ ոչ գոյ ի նոսա։
Ո՞չ ապաքէն զայս ամենայն առակ զնմանէ առակեսցեն, եւ զնա արկցեն յերգ եւ ասասցեն. Վա՜յ որ յաճախէ անձին իւրում որ ոչ իւր իցէ, մինչեւ ցե՞րբ, ծանրացուցանէ զանուր իւր ծանրութեամբ։
Վա՜յ քեզ, Քորազին, վա՜յ քեզ, Բեթսայիդա. զի եթէ ի Տիւրոս եւ ի Սիդովն եղեալ էին զօրութիւնքն որ ի ձեզ եղեն, վաղու եւս արդեւք խորգով եւ մոխրով ապաշխարեալ էր։
Վա՜յ ձեզ դպրաց եւ փարիսեցւոց կեղծաւորաց, զի տասանորդէք զանանուխ եւ զսամիթ եւ զչաման, եւ թողէք զծանր ծանր օրինացն, զդատաստան եւ զողորմութիւն եւ զհաւատս. զայս արժան էր առնել եւ զայն չթողուլ։
Վա՜յ ձեզ դպրաց եւ փարիսեցւոց կեղծաւորաց, զի նման էք գերեզմանաց բռելոց, որ արտաքոյ երեւին գեղեցիկք, եւ ի ներքոյ լի են ոսկերօք մեռելոց եւ ամենայն պղծութեամբ։
Իբրեւ տեսին զնա քահանայապետքն եւ սպասաւորք, զաղաղակ բարձին եւ ասեն. Ի խաչ հան, ի խաչ հան զդա։ Ասէ ցնոսա Պիղատոս. Առէք զդա ի ձեզ, եւ ձեզէն հանէք ի խաչ. զի ես ի դմա վնաս ինչ ոչ գտանեմ։