Եւ ասէ Դաւիթ ցՏէր, իբրեւ ետես զհրեշտակն որ հարկանէր զժողովուրդն, ասէ. Աւասիկ կամ, ես մեղայ, ես հովիւս յանցեայ, եւ դոքա ոչխարքդ զի՞ արարին. եղիցի ձեռն քո յիս եւ ի տուն հօր իմոյ։
Կոչեաց փարաւոն զՄովսէս եւ զԱհարոն եւ ասէ. Աղօթս արարէք առ Տէր, եւ ի բաց արասցէ զգորտս յինէն եւ ի ժողովրդենէ իմմէ, եւ արձակեցից զժողովուրդդ, եւ զոհեսցեն Տեառն։
Եւ եկին առ Մովսէս եւ ասեն. Մեղաք զի խօսեցաք չար զՏեառնէ եւ զքէն. արդ կաց յաղօթս առ Տէր, եւ բարձցէ ի մէնջ զօձսդ։ Եւ եկաց Մովսէս յաղօթս առ Տէր՝՝ վասն ժողովրդեանն։
Եւ ասէ Սաւուղ. Մեղայ, դարձիր, որդեակ իմ Դաւիթ, զի ոչ ինչ արարից քեզ չար, փոխանակ զի պատուական է անձն իմ առաջի աչաց քոց. եւ ես յայսմ աւուր ժամանակի զրախնդիր եւ յանցաւոր եմ յոյժ։