5 Մի՛ տար զբերան քո առ ի յանցուցանելոյ զմարմին քո. եւ մի՛ ասեր առաջի Աստուծոյ թէ՝ Անգիտութիւն է. զի մի՛ բարկասցի Աստուած ի բարբառ քո, եւ ապականեսցէ զգործս ձեռաց քոց։
Եւ անձն որ ուխտիցէ չար ինչ առնել կամ բարի, ըստ ամենայնի որ ինչ ուխտիցէ մարդ երդմամբ չափ, եւ մոռանայցի այն յաչաց նորա, եւ ապա ի վերայ հասանիցէ, եւ մեղանչիցէ միով իւիք ի նոցանէ.
Եւ եղեւ իբրեւ ետես զնա, պատառեաց զհանդերձս իւր եւ ասէ. Վա՜յ է ինձ, դուստր իմ, ընկճեցեր զիս, խոչընդակն եղեր ինձ՝՝. զի ես բացի զբերան իմ վասն քո՝՝ առ Տէր, եւ ոչ կարացից դարձուցանել։