Եւ ասէ ցնա Եղիսէ. Ո՞չ սիրտ իմ գնաց յորժամ դարձաւ այրն ի կառաց անտի ընդ առաջ քո. եւ արդ առեր զարծաթն եւ զհանդերձսն՝ ի ձիթենիս եւ յայգիս եւ յարջառս եւ յոչխարս եւ ի ծառայս եւ յաղախնայս՝՝։
Եւ գնացին զհետ նոցա մինչեւ ցՅորդանան. եւ ահա ամենայն ճանապարհն լի էր հանդերձիւ եւ կահիւ՝ զոր ընկեցին Ասորիքն ի խուճապելն իւրեանց. եւ դարձան հրեշտակքն եւ պատմեցին արքայի։
Եւ գնաց Ազայէլ ընդ առաջ նորա, եւ ա՛ռ մաննայ ի ձեռին իւրում, եւ՝՝ զամենայն բարութիւնս Դամասկոսի բեռինս ուղտուց քառասնից. չոգաւ եկաց առաջի նորա եւ ասէ. Հայր Եղիսէ, որդի քո որդի Ադերայ՝՝ արքայ Ասորւոց առաքեաց զիս առ քեզ եւ ասէ, եթէ՝ Կեցցե՞մ ի հիւանդութենէ աստի իմմէ յայսմանէ։
Եւ երկեան նաւավարքն երկեւղ մեծ, եւ աղաղակէին առ իւրաքանչիւր աստուածս՝՝ իւր. եւ ընկեցին զկարասին որ էր ի նաւին ի ծով անդր, զի թեթեւացուսցեն յինքեանց. եւ Յովնան իջեալ ի խորշ մի նաւին՝ ննջէր եւ խորդայր։
Եւ ամենայն որ ոք եթող զտուն կամ զեղբարս կամ զքորս կամ զհայր կամ զմայր կամ զկին կամ զորդիս կամ զագարակս վասն անուան իմոյ՝ հարիւրապատիկ առցէ, եւ զկեանսն յաւիտենականս ժառանգեսցէ։